Όλα ξεκινούν ένα πρωινό στην Πάτρα. Μπαινουμε στο πούλμαν με καλή διάθεση, βαλίτσες γεμάτες καλοκαιρινά και καρδιές έτοιμες για νησιώτικες συγκινήσεις. Ο προορισμός μας; Ένας μικρός παράδεισος στις Κυκλάδες – το Κουφονήσι.

Στο λιμάνι του Πειραιά, επιβιβαζόμαστε στο πλοίο. Το απέραντο γαλάζιο απλωνόταν γύρω μας, και οι Κυκλάδες μία-μία ξεπρόβαλλαν στον ορίζοντα. Όταν το καράβι φτάσει στον προορισμό, θα αντιληφθούμε  αμέσως γιατί όσοι έχουν πάει, δεν μπορούν να το ξεχάσουν. Μπροστά μας ξεδιπλώνεται το Πάνω Κουφονήσι — μικρό, φιλόξενο, με σπίτια κατάλευκα και νερά που έλαμπαν κάτω από τον ήλιο.

Αφού ταχτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο, θα ετοιμαστούμε για την πρώτη μας  βόλτα στη Χώρα. Μικρά σοκάκια, χαμογελαστοί ντόπιοι, αυλές γεμάτες γιασεμί και μια γαλήνη που δεν τη βρίσκεις εύκολα. Το πρώτο μας βράδυ στο νησί κύλησε ήρεμα, με φρέσκο ψάρι δίπλα στη θάλασσα και αργούς, καλοκαιρινούς ρυθμούς.

Ξύπνημα με το φως του Αιγαίου να μπαίνει από τα παράθυρα. Μετά το πρωινό, θα πάρουμε το καΐκι και ξεκινάμε για το Πορί – την πιο μεγάλη και ίσως πιο εντυπωσιακή παραλία του νησιού. Μια μεγάλη αμμουδιά, φάτσα στο ανοιχτό πέλαγος. Θα κολυμπήσουμε, θα  ξαπλώσουμε στην άμμο και θα νιώσουμε ξανά παιδιά. Πεζοπορία (προαιρετική) στις Σπηλιές Ξυλομπάτη – γεωλογικοί σχηματισμοί που θυμίζουν φυσικούς καθεδρικούς και φημίζονται για την ακουστική τους.

Θα  περάσουμε και στο Κάτω Κουφονήσι – ένα νησάκι σχεδόν ακατοίκητο, γεμάτο μυστικά. Στο Κάτω Κουφονήσι, σχεδόν κρυμμένο μέσα στο τοπίο και το φως του Αιγαίου, στέκει το εκκλησάκι της Παναγίας – ένα ταπεινό, αλλά βαθιά συμβολικό μνημείο πίστης και επιμονής. Χτισμένο το 1561, πολύ κοντά στα θεμέλια μιας παλαιότερης βυζαντινής εκκλησίας, κουβαλάει αιώνες ιστορίας στους πέτρινους τοίχους του.

Την εποχή της Τουρκοκρατίας, η επιβίωση κάθε θρησκευτικού συμβόλου απαιτούσε ευρηματικότητα. Έτσι, για να μην προκαλεί τα βλέμματα των Τούρκων αλλά και να διαφεύγει από το μάτι των πειρατών που λυμαίνονταν το Αιγαίο, το εκκλησάκι χτίστηκε με τρόπο ώστε να είναι σχεδόν αθέατο. Χωνεμένο κυριολεκτικά στη γη, μοιάζει ημιυπόγειο – ένα καταφύγιο προσευχής, μακριά από κάθε φανερή απειλή.

Η Κέρος, το κάτω Κουφονήσι και οι γύρω μικρές Κυκλάδες, εκτός από την άγρια ομορφιά τους, έχουν και μεγάλη ιστορία.

Σμιλεμένα βράχια, αψίδες της φύσης, παραλίες χωρίς ψυχή, και θα φτάσουμε μέχρι το Γλαρονήσι, έναν μικρό βραχώδη παράδεισο. Η θάλασσα εκεί  καθρέφτης, απλά μένεις σιωπηλός, θαυμάζοντας τη φύση. Αργότερα, θα συνεχίσουμε την εξερεύνηση. Στο Φοίνικα, τη μικρή μας παραλία, μας περιμένει ένα μεσημεριανό που μυρίζει ρίγανη και θάλασσα.

 Η μέρα τελειώνει όπως μόνο μια μέρα στο Κουφονήσι μπορεί: με ήλιο που βάφει ροζ τον ουρανό και αλμύρα στα μαλλιά. Κι εκεί, όταν η θάλασσα σωπαίνει και το φως γλυκαίνει, τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς;

Μια βόλτα στην Χώρα και… παγωτό. Όχι οποιοδήποτε. Δοκίμασε γεύση φιστίκι στο αγαπημένο «Φιστίκι» και θα μας θυμηθείς. Γεύση αυθεντική, σαν να κουβαλάει τη μνήμη του καλοκαιριού σε κάθε κουταλιά.

Κι όταν η νύχτα πέσει για τα καλά, αν θες να νιώσεις πραγματικά ζωντανός, πήγαινε στο «Κουφοχωριό». Εκεί, θα σου σερβίρουν το πιο ξεχωριστό κοκτέιλ του νησιού. Όχι μόνο για τη γεύση, αλλά για την παρέα, τη μουσική, το χαμόγελο – όλα γίνονται ένα. Ξαφνικά, είστε όλοι μια παρέα. Χορεύεις ξυπόλυτος, χωρίς σκέψη, χωρίς παπούτσια, χωρίς ρολόι. Μόνο με την καρδιά σου.

Η τρίτη μέρα ξεκινά με λαχτάρα για μια παραλία που όλοι μας είχαν μιλήσει γι’ αυτή: η Ιταλίδα. Το όνομά της το πήρε, λένε, από μια Ιταλίδα τουρίστρια που την ανακάλυψε παλιά – και είναι πράγματι μια παραλία όνειρο. Ψιλή άμμος, διάφανα νερά, κι ένα τοπίο που θυμίζει καρτ-ποστάλ.

Αργότερα, επιστρέφουμε στο λιμάνι για φαγητό – άλλοι μπορεί να προτιμήσουν  θαλασσινά στην ταβέρνα, άλλοι ένα μπάνιο στην παραλία Άμμος, στο κέντρο του χωριού.

Το απόγευμα αν αποφασίσετε μπορούμε να περπατήσουμε ένα διαφορετικό μονοπάτι – το πολιτιστικό μονοπάτι του νησιού. Θα περάσουμε από αρχαία λατομεία, χαλάσματα παλιών ανεμόμυλων, και θα φτάσουμε σε μια αυλή ντόπιου κατοίκου που είχε φτιάξει το δικό του μικρό λαογραφικό μουσείο. Παλιές φωτογραφίες, λυχνάρια, αργαλειοί και μαρτυρίες ενός τρόπου ζωής που χάνεται. Θα ανάψουμε ένα κερί στον Άγιο Γεώργιο, στον ναό που κουβαλάει πάνω του ιστορίες πειρατών και θαλασσινών.

Ξημέρωσε η τελευταία μέρα. Κανείς μας δεν θα θέλει να φύγει. Θα πάμε για μία τελευταία βουτιά? – άλλοι στην Άμμο άλλοι θα πάρουν πρωινό στα σκαλοπάτια της πλατείας, με καφέ και θέα στο λιμάνι.

Φορτώνουμε τις αποσκευές, επιβίβαση αλλά όχι πριν γεμίσουμε το βλέμμα μας για μία τελευταία φορά με το φως και το χρώμα του νησιού.

Στο πλοίο της επιστροφής, κουβαλάμε κάτι πολύτιμο: τις εικόνες, τις μυρωδιές και τις στιγμές από το μικρό νησί που σου δίνει την αίσθηση ότι ο χρόνος σταματά.